Yeni yılın haftalarında geride bırakmak istediğim çok şey var. Mesela, kaybetme korkusu ve anksiyete… Onları sırtımda bir yük üzere taşımak istemiyorum artık. Haşlanmış patatesleri ezer üzere ezmek, püre haline getirmek istiyorum onları.
Mutfaktayım, hakikaten de patates püresi yapmak için geldim buraya. Tenceredeki patatesler kaynar suda pişerken, en sevdiğim Dee Dee Sharp müziğini açıyorum çabucak. Ritüellerime sıkı sıkıya bağlı olduğumdan, uzun yıllardır ne vakit patates püresi yapmaya koyulsam bu şarkıyı dinliyorum.
Dee Dee Sharp 1962 yılının uçarı ve çılgın günlerinden bu sakin pazar sabahına seslenerek beni dansa davet ediyor. Davetine kulak vererek ‘Mashed Potato Time’ müziğinin sesini biraz daha açıyorum ve fokurdayan tencerenin başında beklerken kendi kendime dans etmeye başlıyorum.
Bu müziğin ismi ‘patates püresi zamanı’ manasına geliyor. Buradaki patates püresi ise aslında bir dans hareketini temsil ediyor. James Brown’ın meşhur ettiği bir dans bu. Brown sahnede patatesleri soyar, kaynar suya atar ve çıkarıp ezermiş üzere yaparken herkes kendinden geçerek ona eşlik edermiş bir vakitler.
Bu dansın dünya çapında bir çılgınlığa dönüşmesi ise 17 yaşındaki Dee Dee Sharp’ın fevkalade müziğiyle gerçekleşmiş. İhtimamla yapılmış saçlarında kırmızı bir gül, üzerinde cici kız elbisesi ve yüzünde muzip bir gülümsemeyle, Dee Dee o yılların birinci siyah gençlik idollerinden biriymiş.
Patates püresi dansı ise siyah gençler ortasında büyük hit olduktan sonra tüm ülkeyi kasıp kavurmaya başlamış. Bir bakıma, Dee Dee de tıpkı James Brown üzere, derilerinin rengi ne olursa olsun, gençleri birlikte dans etmeye çağırmış.
Ben bu dansı Youtube’dan öğrendim. Aslında çok kolay: Evvel dizlerinizi büküp topuklarınızı dışa yanlışsız çeviriyorsunuz. Sonra topuklarınızı içe yanlışsız kıvırıyor ve bunu tekraren tekrarlıyorsunuz.
Ardından bacaklarınızı sırayla havaya kaldırıp indiriyorsunuz. Son olarak kollarınızı da iki yana açıyor ve kendinizi müziğe kaptırarak tıpkı hareketleri en baştan yapmaya başlıyorsunuz. Biraz çarliston ve twist gibi… Ve bilhassa de fonda Dee Dee çalıyorsa, giderek hızlanmaya başlıyorsunuz.
1962 yılına damgasını vuran bu genç kız kimdi pekala? Patatesler pişmeye devam ederken, bunu merak edip de Dee Dee’nin hayatını okumaya koyuluyorum. Dione LaRue ismiyle Philadelphia’da doğduğunu, çok küçük yaşta piyano çalmayı öğrendiğini ve kiliselerde müzik söyleyerek büyüdüğünü öğreniyorum.
Dee Dee Sharp Annesi makus bir kazada yaralanınca, periyodun kıymetli müzikçilerinin gerisinde vokalistlik yapmaya başlamış Dione. Sonrasında bir plak şirketi onu himayesine almış, ismini beğenmeyip Dee Dee olarak değiştirmiş, akabinde onu hoşluk ve zarafet okuluna göndererek ‘gerçek bir hanımefendi’ haline getirmiş.
Genç yaşta idol olmanın yıpratıcı tesirlerini de üzerinde hissetmiş olmalı Dee Dee. Popülerliği giderek azalırken televizyonlarda ve birkaç sinemada uzunluk gösterebilmek için çok zorlamış olmalı kendini. Sonrasında daha sofistike albümler de yapmış, lakin bir daha asla ‘Mashed Potato Time’ kadar büyük bir ticari muvaffakiyet elde eden bir müziği olmamış.
Dee Dee Sharp Okumayı bırakıp patatesleri tencereden alıyorum. Yılın bu birinci pazar sabahında, kış güneşi mutfak penceresinden içeri dolup da kâsede soğuyan patatesleri aydınlatırken, Dee Dee’nin meşhur müziğini birinci dinlediğimde onun nitekim de patates püresi hakkında olduğunu sandığımı hatırlıyorum.
Aynı anda da, hayatım boyunca peşimi bırakmayan kaybetme korkusunu ve anksiyeteyi düşünüyorum. Sevdiklerimi kaybedebileceğimi düşündükçe sırtımı kamburlaştıran, beni haşlanmış patates üzere ezen o kocaman yükü… Ve bütün bu kaygıların, bütün bu kaygıların, bana şimdiye dek hiçbir yararı olmadığının farkına varıyorum.
Sevdiklerim için patates püresi yapmak üzere sıradan bir olay, dünyanın en sihirli olayına dönüşüyor bunun üzerine. Sıradan anların değerini daima bileceğime dair kendime kelam veriyor ve bu anlar için hayata teşekkür ediyorum.
Sonra patatesleri ezmeye başlıyorum. İçimdeki o hiçbir işe yaramayan, makus hislerden arınana dek eziyorum onları. Onları ezerken, hislerimi da püre haline getirdiğimi hissediyorum.
Patates pürem hazır olunca, Dee Dee Sharp hakkında biraz daha okuyorum. Onun Yırtık Rahibe’de oynadığını görünce ise çok seviniyorum. O sinemaya bayılıyorum. Whoopi Goldberg’e bayılıyorum. Ve akşam hangi sineması izleyeceğime karar vermiş bir halde mutfağı terk ederken, son bir sefer patates püremin tadına bakmayı ihmal etmiyorum.
Sanırım yeni başlangıçları her şeyden çok seviyorum.