Özlem Özgüt YÖREKLİ – abdpost.com / ABD (İGFA) – Üzerinden 22 yıl geçmiş olmasına karşın acısı hala taze olan kardeş İbiş, ağabeyinin hayalinin ikiz kulelerde çalışmak istediğini ve burayı “Dünyanın zirvesi” olarak tanımladığını söyledi.
İşte Yörekli’nin, İbiş ile gerçekleştirdiği söyleşi…
New York ve Washington kentlerindeki stratejik değere haiz birtakım maksatlara yönelik, 19 El Esas militanı tarafından kaçırılan 4 yolcu uçağı kullanılarak yapılan taarruzlarda resmi açıklamalara nazaran, 2 bin 753’ü New York’ta olmak üzere, toplam 3 bin 225 kişi hayatını kaybetmişti.
ABD ve dünya tarihinin en büyük terör taarruzunda yerle bir olan 110 katlı Dünya Ticaret Merkezi İkiz Gökdelenleri’nde hayatını kaybedenler Türk Zühtü İbiş’te yer aldı. Hücumlar sırasında Dünya Ticaret Merkezi’nin (DTM) Kuzey Kulesi’nin 103’üncü kattaki bir ofiste bilgisayar programcısı olarak çalışan İbiş’in kardeşi Mehmet İbiş, ABD Post New York temsilcisi Hasret Özgüt Yörekli’ye konuştu.
Ağabeyinin hayalinin ikiz kulelerde çalışmak istediğini ve burayı “Dünyanın zirvesi” olarak tanımladığını söyleyen Mehmet İbiş ile Yörekli’nin gerçekleştirdiği söyleşi…
Hikayeyi bir kere de bizim kanalımız aracılığıyla anlatalım. Zira siz dediniz ki kardeşimin anısını yaşatmak istediğim için acı verdiği halde her sene bu teklifleri kabul ediyorum. Zira çok büyük kuruluşlardan da gelip belgeseller çekildi bugüne kadar, röportajlar yapıldı. Hatırlıyorum. önce
- Ailenizin Amerika’ya geliş serüveniyle başlayalım isterseniz. Yıl kaçtı? Babanız geldi birinci evvel sanıyorum.
Babam 1983 yılında geldi, takiben ağabeyim 1993 yılında geldi. Kız kardeşim ve ben 1996 yılında ve akabinde annemle, abimin eşinin de gelmesiyle ailemiz bir ortaya toplandı. 1996 yılında da merhum ağabeyim burada bilgisayar mühendisliği hayallerinin peşinden gitti.
- Konuşurken “İkiz kulelerde çalışmak en büyük hayaliydi” dediniz. Biraz anlatabilir misiniz?
Okulunu bitirdikten sonra bir iş aradı. Okul vakitleri okula giderken de birebir vakitte çalıştı. Daha sonra New Jersey’de bir şirkette çalışmaya başladı ve daima gezerken bana “Hedefim burada çalışmak ve şu tabiri kullanırdı: “Dünyanın zirvesi” sıkıntısı. Dünya iktisadının, iktisat idaresinin tepesi olarak tabir ederdi ve oraya girmeyi kendine gaye olarak belirlemişti.
- Sonra bu hayaline kavuştu. Hangi firmada çalışıyordu?
Cantor Fitzgerald’da çalışıyordu.
- Peki o sabaha gidecek olursak, o gün eşi Leyla Hanım’ı arıyor. Doğal. bir o süreci anlatır mısınız?
“O sabah ben iş yerimdeydim, her zamanki olduğu üzere. Bana bir arkadaşım haber verdi telefondan. “Ne yapıyorsun?” dedi. “İyiyim” dedim. Yani olağanda de o saatlerde arayan birisi değil. “Seni panik yapmak istemem, abin ikiz kulelerde çalışıyordu değil mi?” diye sordu. “Evet” dedim. Sonra “Galiba ufak bir kaza olmuş, haberin yok mu?” dedi. Ben de “Yok” dedim.
Ardından telefondayken internete girdim. Bir kaza olmuş, bir duman çıkıyor; ben de çok önemsemedim. Sonrasında konutu aradığımda öğrendim. Eşiyle konuştum, kendisini aradığını ve “Merak etmeyin bir kaza oldu, uçak çarptı binaya” diyerek. Güzel olduğunu bildirmek için aramış. Konuştuktan yaklaşık birkaç dakika sonra “Neyse kapatmam lazım itfaiyeciler geldi, bizi tahliye ediyorlar. O yüzden çıkmam lazım. Birazdan görüşürüz” dediğini aktardı. En son irtibat oldu.
- 103’üncü kattaydı kendisi, uçak 70’li katlardan birine vurdu galiba dağıldı değil mi?
Tam olarak hatırımda değil fakat o denli olması lazım. Zira birinci kuzey kuleye vuruldu. Bayağı yüksekten vurmuştu Kuzey Kulesi’ne. Güney Kulesi’ne daha ortadan vuruldu. Yaklaşık bir buçuk saat sonra vurulmasına karşın birinci çöken o oldu.
- Aklınızda bir şaibe var mı, Onları anlatır mısınız?
Devlet tarafından araştırmalar sonucu, bir kitap halinde rapor yaptılar. Orada, araştırmaların, kalın buluntular dayandırdılar, çok ayrıntılı bir araştırma yaptılar. Orası çelik bir binaydı değil, ahşap değil. Güçlendirilmiş bir çelikten yapılmış binaydı. Münasebetiyle asansörle çalışmadığı için itfaiyecilerin uzun müddet üst katlara yani yangının olduğu kısımlara ulaşılamadığı, bu yüzden de müdahale edilemediği için yangının uzun mühlet devam edip binanın ana iskeletini oluşturan çeliklerin eriyip münasebetiyle üstteki, üzerindeki yükü kaldıramanın tesiriyle çökmeye başladığını söylediler. Abimin kalıntıları, binanın izdüşümünü numaralandırmışlardı; kare kare. Bana gösterdiler teslim almaya gittiğimde “Şu kesimi, şu numaralı karede bulundu” diye ve bütün kesimleri binanın iz düşümündeydi.
İtfaiyecilerin çok kısa müddette onların bulunduğu kata ulaştıklarını görüyoruz.
- Peki öteki Türkler var mıydı artık? Ölen bir tek abiniz ancak o binada öteki çalışan Türkler var mıydı? Onlarla tanışıp konuşma bahtınız oldu mu?
Evet, birçok Türk çalışıyoruz orada. Onların kimileriyle tanışma fırsatım oldu; yaşadıklarını konuştuk, anlattılar. En enteresanı iki kardeş -yanlış hatırlamıyorsam-, 50-70’nci katlar ortasında çalışıyorlarmış. 2003’te tanıştım, bana olaydan sonra lobi katına indiklerini ve indiklerinde de itfaiye erleri ve polislerin kendilerini üstten inen bütün insanları yeraltı düzeyinin altındaki kamplara yönlendirdiklerin söylediler. O arkadaş bana, “Yer düzeyine indikten sonra dışarıda hiçbir şey görünmüyordu. Simsiyah dumanlar, üstten düşen değişik nesneler vardı” dedi. Hasebiyle oradaki itfaiye polislerin de işte insanların güvenliğini düşünerek dışarıya çıkmalarına müsaade vermedi yahut tavsiye etmediler diyelim. Benim konuştuğum arkadaş, kardeşiyle bir arada lobiye indikten sonra kendilerini yönlendirdiklerini söyledi. Akabinde, “Kardeşimle biz birbirimize baktık, el ele tutuştuk ve dışarıya yanlışsız koştuk. Nereye koştuğunuzu bilmeden yalnızca koştuk. Ta ki o dumandan, tozdan çıkana kadar koştuk. O denli kurtulduk” dediler.
- Peki sizin o anki hissinizi da merak ediyorum. Haber geldi, evvel “Ciddi bir şey yoktur” diye düşündünüz, sonra haberleri açınca mı işin diyetini kavradınız, Ne yaptınız o gün?
Haberleri açtım da ciddiye almadım; zira çok yeniydi. Yalnızca bir köşesinden duman çıkıyordu ve siyah bir duman çıkıyordu. Ağabeyime ulaşmaya çalıştım telefonla. Telefonla ofisinle falan aramaya çalıştım. Karşılık alamadım natürel. Sonra meskeni aradım, eşiyle görüştüm; annemle babamla konuştum. Onlar ağlıyorlardı ve televizyonun başında gelişmeleri takip ediyorlardı. İşte annem babam “Oğlum yanımıza gel” dediler. Ben iş yerimi kapatıp oraya gittim”
- Ağabeyiniz Türkiye’de memleketine defnedildi değil mi abimiz?
Evet gerçek.
- Her sene anma aktiflikleri düzenleniyor. Yardın 22’nci yılı yapılacak katılmayı tercih ediyor musunuz bu merasimlere? Ne hissediyorsunuz?
Yok tercih etmiyorum. Birinci yıllarda katıldım, bütün politikler geliyor, hepsi orada. Olay mecrasından çıkıyor bir yerden sonra; siyaset her yerde siyasettir. Onu da sevmediğim için katılmıyorum o merasimlere. Onun dışındaki sakin bir vakitte ziyaretimizi yapıyoruz.
- Peki ağabeyinizin ismi da o havuzda iki tane havuz var; iki kulenin de yapıldığı yerlerde. Oraya bir mezarmış üzere ziyarete mi gidiyorsunuz?
Mezar üzere değil. Mezarının olmasını bilhassa ben istedim ve memlekette olmasını istedim. Ben de kendi ellerimle götürüp kendi ellerimle de mezarlığı yaptım ve yerleştirdim. O değil yalnızca o günü anmak için diyelim. Onu hatırlamak için gidiyoruz.